De oprichters aan het woord

Het Psoriasisdagbehandelingscentrum (PDBC) werd in 1988 opgericht door de dermatologen W.J.A. de Kort, P. van Andel en D. de Hoop.

De dermatologen beschikten tot de oprichting van dit PDBC alleen over poliklinische en zo nodig klinische behandelingen voor patiënten met psoriasis. Een poliklinische behandeling werd door de patiënten grotendeels thuis uitgevoerd, met zalven en crèmes, eventueel ondersteund door medicijnen, zoals bv. methotrexaat en/of fumaraten. Ook konden de patiënten, op de polikliniek in combinatie met de thuistherapie, met ultra violet belichtingen (UV) behandeld worden. Daarnaast was er voor de patiënten met zeer ernstige huidafwijkingen nog de mogelijkheid om tijdens een opname in het ziekenhuis behandeld te worden. Deze klinische behandeling was eigenlijk vooral geschikt voor patiënten die, naast een intensieve zalftherapie, ook rust nodig hadden.

Bovengenoemde dermatologen zochten naar een tussenvorm voor de genoemde therapieën: een intensieve behandeling die gegeven zou kunnen worden aan de patiënt met psoriasis, die met de gewone poliklinische therapieën onvoldoende resultaat boekte, zonder dat er een klinische opname aan vastzat en zodanig te geven dat de patiënt toch min of meer in zijn gewone ritme zou blijven.

In het buitenland waren op dat moment al dagbehandelingcentra voor patiënten met huidziekten werkzaam. De dermatologen staken hun licht op in Zweden, Zwitserland, Duitsland en Amerika bij aldaar functionerende dagbehandelingcentra, met de bedoeling die zaken over te nemen die goed gebruikt zouden kunnen worden.

Na een flinke periode van vooroverleg onderling, met de regionale ziekenhuizen en met de regionale ziektekostenverzekeraars werd besloten een PDBC op te richten in Ede. Gezocht werd naar een pand dat hiervoor geschikt zou zijn, daar er in de plaatselijke ziekenhuizen geen plaats kon worden gevonden voor een dergelijk PDBC.

Uiteindelijk werd op de huidige locatie, Padberglaan 10, een leegstaand schoolgebouwtje gevonden dat, na de noodzakelijke verbouwing geschikt zou zijn om dienst te doen als PDBC.

Op 1 oktober 1988 was het zover dat het PDBC in gebruik kon worden genomen.

Vanaf de eerste dag was het PDBC een succes.

De patiënten waren enthousiast over de opvang, de behandelingen en de resultaten ervan. De behandelingen bestonden uit het nemen van een zoutwaterbad, gevolgd door UV(B) lichttherapie en, indien dit nodig geacht werd, vervolgens een zalftherapie met de zogenaamde kort contact therapie. Niet alleen het lichaam en de armen en benen, maar ook het behaarde hoofd, waar vaak veel huidafwijkingen voorkomen, kon zo met goed gevolg behandeld worden.

In een wat latere fase werd door het PDBC de Bad-Puva therapie in Nederland ingevoerd. Deze bestaat uit UV(A) lichttherapie na het nemen van een bad waarin een stof is toegevoegd die de huid gevoeliger maakt voor UVA licht, met als resultaat een snellere genezing van de psoriasis plekken.

Dat de psoriasisdagbehandelingen goed aansloegen bewijst het feit dat er in Nederland in de loop der jaren diverse psoriasisdagbehandelingcentra opgericht zijn.

Hoewel er, gelukkig, aan de patiënten met een zeer ernstige psoriasis tegenwoordig behandelingen gegeven kunnen worden met biologicals, blijven de dagbehandelingen, die veilig en succesvol zijn, een belangrijk onderdeel vormen voor de patiënt met een matig ernstige tot ernstige psoriasis.

Uit patiënten enquêtes, onder andere gehouden in 1992 bleek overduidelijk dat men vindt dat het PDBC er is voor de patiënten en niet andersom. Dat er heden, ruim 30 jaar later, na de oprichting, nog tussen de 9.000 en 10.000 behandelingen per jaar worden uitgevoerd spreekt verder boekdelen.

De achtergronden en overwegingen zijn door de oprichters ook gepubliceerd in een artikel in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde.